ارزیابی بهبود عملکرد حرکتی بیماران سکته مغزی درنتیجه کاردرمانی با استفاده از مدل هاردل برای داده های طولی

مقدمه و هدف: سکته مغزی، شایع ترین بیماری در افراد بزرگسال است. زمین خوردن، رایج ترین اختلال تعادلی و حرکتی است که کیفیت زندگی بیماران سکته مغزی را تحت تأثیر قرارمی دهد. این مطالعه با هدف بررسی عوامل مؤثر بر بهبود وضعیت حرکتی بیماران سکته مغزی تحت درمان با روش کاردرمانی و پیش بینی وضعیت تعادل بیماران با استفاده از مدل رگرسیون هاردل انجام شد. مواد و روش ها: طی مطالعه ای طولی به مدت نه ماه با روش نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس، برای تعداد 30 بیمار دچار سکته مغزی، نمره شاخص تعادل هر دو هفته به صورت داده شمارشی ثبت شد. به دلیل وجود صفر(0) فراوان در متغیر وابسته شمارشی که به نتایج نادرست منجرمی شود، مدل هاردل با استفاده از نرم افزار sas9.2 به داده ها برازش داده شد. نتایج: فراوانی زمین خوردن در زنان، بیشتر از مردان است. بهبود نسبی عملکرد حرکتی با دست کم، پنجاه جلسه درمان مشاهده شد. مؤلفه های مدت زمان بروز سکته و طول مدت پیگیری بیمار، ارتباطی معنادار با بهبود عملکرد حرکتی بیماران سکته مغزی داشتند (05/0p < ). شانس بهبود عملکرد در بیماران فاز مزمن 10 درصد کمتر از شانس بیماران فاز حاد است. نتیجه گیری: با شناسایی شاخص های دخیل در ارتقای عملکرد حرکتی و انجام مداخلاتی همراه با کاردرمانی به منظورجلوگیری از زمین خوردن در بیماران سکته مغزی به ویژه در زنان با وضعیت سکته مزمن که در ریسکی بالاتر از زمین خوردن قرارداشتند، می توان برای بازگردانی سریع تر این دسته از بیماران به اجتماع اقدام کرد.